جزیره تنهایی

سیاهی شب را با سپیدی روز که خود عصاره ی رنگین کمان است

تا خاکستری را برگزینم برای ترسیم آسمان سرزمین خویش

اینجا سرزمین قلب و احساس من است و من تو را دوست می دارم

تو را دوست میدارم و با تو دیگرم به بیداری این گستره ی خاموش و آدمیانش

نیازی نیست

گفتی :  عشق فراموش شدنی نیست و نشانم دادی سفره های گشوده خوشبختی را..

می شود نفرینم کنی ؟ آری نفرینم کن. اگر برآنی که وارهانیم از زندان زندگی.

پیش تر از آنکه به این زندگی اجباری خویش خو کنم

 
- به مرگی عاشقانه نفرینم کن که این دعای آمرزش است در بستر گاه روزگار

مرگی که زندگی را عشق را و مرا معنایی دوباره بخشد . مرگی هم قداست نخستین جرعه ی

شیر مادرم

در آغوشم گیر تا لحظه ای آرام گیرم و این آشفتگی را از یاد ببرم

آغوشت بستر بی مرز کودکی است با زمزمه های معجزه سای مادر و قصه های شب سوز شبانه

آغوشت کتمان تمام تاریکی هاست ! تمام تحکم ها

آغوشت پناه اندیشه من است مرا به تماشا بنشین ! برایم بنویس که من محتاج کلام توام

چگونه گویمت دوستت دارم !؟ وقتی که این آیه های قدسی ورد زبان آدمیانی ست که با قلبی

میان دو پا و دشنه ای در کف کنج دنج کوچه ها را می کاوند ؟!

تنها یک نگاه ... تا ابدی شود میان ما دو تن و بشنویمش بی آنکه سخنی رانده باشیم

همه را نوشتم تا تو - تنها تو - مرا ببینی ! ورنه این حرفها خودزنی نامتناهی تازیانه نیست

 
راست گفتی من در خود غرق شدم !!! می روم خودم را پیدا کنم می روم پیدا شوم

بس است دیوانه بودن و  دیوانگی را نوشتن... کاش وقتی که یادم می افتاد تو دیگر نیستی

مرده بودم و این نیز بگذرد!!!